Έχει η βλακεία όρια?

Διερωτώμαι...
'Οχι επειδή νιώθω ιδιοφυία, αλλά τα βασικά τα ξέρω.
Πότε θεωρούμε κάποιον βλάκα?!
Όταν δεν μπορεί να κατανοήσει τα αυτονόητα?
Όταν βλέπει μόνο αυτά που καταλαβαίνει?
Πότε?
Και επειδή ολοι μας έχουμε να "κάνουμε" καθημερινά με βλάκες, πώς τους αντιμετωπίζουμε? Αντιμετωπίζονται άραγε?
Ο Αϊνστάιν είπε "το σύμπαν και η βλακεία δεν έχουν όρια και για το σύμπαν δεν είμαι και τόσο σίγουρος".
Και ξαναρωτάω. Γιατί οι βλάκες έχουν τις καλύτερες θέσεις και περισσότερα λεφτά?
Μήπως τελικά το θεώρημα του Dilbert ισχύει και για αυτήν την περίπτωση?
Γιατί είναι πιο ευτυχισμένοι και χαρούμενοι?
Μήπως τελικά η άγνοια ΔΕΝ σκοτώνει?
Και μετά από όλες αυτές τις ερωτήσεις και άλλες τόσες στο μυαλό μου, διερωτώμαι: "Γιατί δεν γίνομαι και εγώ βλάκας?"

Υ.Γ. Καταπληκτικό "Το κουτί της Πανδώρας" του Κώστα Βαξεβάνη στις 6/5/2008. Πραγματικά "Οι βλάκες είναι επικίνδυνοι"...