Αλληγορικό παραμύθι

Η κόρη περίμενε για ένα παραμύθι.

Όταν ήρθε η ώρα, ο πατέρας της είπε:

“Παιδί μου, δεν γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένη να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα, αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.”

“Μα, δεν ξέρω να πετάω” απάντησε η κόρη.

“Σωστά...” είπε ο πατέρας.

Περπατώντας, την πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.

“Βλέπεις, κόρη μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ, θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις.”

Η κόρη αμφέβαλλε.

“Κι αν πέσω;”

“Ακόμα κι αν πέσεις, δεν θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατή στην επόμενη προσπάθεια” αποκρίθηκε ο πατέρας.

Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους της, τις παρέες της, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του.

Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν: “Είσαι τρελή; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος... Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχει να πετάξεις;”

Οι καλύτεροι φίλοι την συμβούλεψαν: “Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά, από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;...”

Το νεαρό κορίτσι άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν.

Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο το θάρρος της, πήδηξε.

Άνοιξε τα φτερά της, τα κούνησε στον αέρα με όλη της τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος.

Μ' ένα χτύπημα στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα της.

“Μου είπες ψέματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Τα δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.”

“Παιδί μου” είπε ο πατέρας, “για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν.

Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.

Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις. Αν δεν θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα”.