Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Χαρά (για μένα) αγνοείται?

Ξυπνάς.
Κοιμάσαι.
Ή ακόμα χειρότερα περιφέρεσαι περιμένοντας ένα άγριο ξύπνημα.


Ξαφνικά, έχοντας περάσει τα 30, η ζωή μου κάνει πονηρό νεύμα. Μου υπόσχεται, μου κλείνει διακριτικά το μάτι σε ευκαιρίες, μου παρουσιάζει κινδύνους.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί. Άλλους αγαπάς και με άλλους γελάς (ή αδιαφορείς).

Όλοι ξέρουν. Έχουν άποψη για σένα, για αυτά που κάνεις, για αυτά που δεν κάνεις, για αυτά που λές.
Αλήθεια που τα έμαθαν? Γιατί εγώ δεν είπα τίποτα.

Αφήνομαι στον θυμό μου.
Παρατηρώ συμπεριφορές αλλόκοτες.
Ανθρώπους που αν τους δώσεις διαφορετικές οπτικές γωνίες πάνω σε κάτι, είναι σαν να τους λές να γαμηθούν δημόσια με την γκόμενα τους στην πλατεία Συντάγματος.
Τους καταλαμβάνει πανικός. Κοκκινίζουν.

Πρέπει να δικαιολογηθώ για κάτι?
Δεν είμαι δουλίτσα, οικογένεια, σαββατιάτικο super market, συμβατικό sex, γαμώ το σόϊ μου.
Δεν θα γίνω ποτέ.

Εγώ την ζωή μου δεν θέλω να την πάρω από το χεράκι και προχωρήσουμε μαζί.
Θέλω να της πιάσω το κώλο, και να της πώ να πάμε να γαμηθούμε πρόστυχα, δυνατά και χωρίς αναστολές.
Αυτό είναι το διαμάντι μου. Να αγαπώ γνήσια, μεθυσμένος από εκείνη.


Δεν θα θέσω σε διαθεσιμότητα την καύλα μου.
Θα την χαρώ σαν παιχνίδι.
Το δικό μου παιχνίδι.

Παιδάκι, θα με παίξεις και εμένα?

NK

Δεν υπάρχουν σχόλια: