Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Μου λείπεις Μάνα.....

Οι οιωνοί ήταν κακοί.
Οι φόβοι μας επαληθεύτηκαν.
Μερικές φορές τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλουμε.

Είσαι μακριά αλλά και τόσο κοντά μου.
Αλήθεια που είσαι?

Τυχεροί όσοι αξιώθηκαν την αγάπη σου.

Το τέλος μιας εποχής.
Και αυτό πονάει.
Τώρα μου έχει απομείνει το δύσκολο της ψυχής.
Δεν επουλώνονται οι πληγές.

«Σβήσε το φως,
είναι αργά πια.
Αργά για οτιδήποτε»


Αυτά που διαβάζετε είναι ο τρόμος της ψυχής μου.
Δοσμένος και παραδομένος στην απώλεια Της.

Μου λείπεις Μάνα.

ΝΚ

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να ζήσει τον θρήνο. Σε ένα χρόνο δεν θα πονάς πια τόσο έντονα, ο χρόνος θα σε βοηθήσει.

Ανώνυμος είπε...

Μανα η πρωτη μας λεξη και η τελευταια.Ν.Κ σε καταλαβαινω απολυτα κουραγιο....(maria G.)

FeNic είπε...

Σας ευχαριστώ παιδιά.
Τώρα αρχίζω και νιώθω την απώλεια.
Μετά από δύο χρόνια αφότου έφυγε...
Μέχρι τώρα είχα θυμό, νεύρα, στεναχώρια και ερωτηματικά.
Τώρα απλά μου λείπει.
Απλά?
Λέμε τώρα...

Άραγε να με βλέπει?
Μα τι λέω?
Εγώ Την βλέπω?

Μόνο η ψυχή το ξέρει.

ΝΚ

Ανώνυμος είπε...

Νικόλα μου,
Ο χρόνος είναι γιατρός!
Η μαμά σου δεν πρόκειται ποτε να αντικατασταθεί από κανέναν.
Θα ειναι για πάντα μοναδική στην καρδιά, στο μυαλό, στη ψυχή σου!
Θα πρέπει ομως να αναλογιστείς, να θυμηθείς τι θα σου απαντούσε αν της έλεγες πως αισθάνεσαι τώρα.
Πλέον πρέπει να πορεύεσαι έτσι.
Να κρατήσεις όσα σου εχει μαθει και να συνεχίσεις.
Μην μενεις ανικανοποίητος.
Έχεις τα εφόδια πια!
Χρησιμοποιησέ τα!

Ανώνυμος είπε...

Πριν 3 μήνες έχασα έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο, την δεύτερη μαμά μου η οποία μπορεί να μην με γέννησε αλλά μου έκανε τη τιμή να με μεγαλώσει.Λόγω της ηλικίας της βέβαια θα έλεγε κανείς ότι έπρεπε να το περιμένουμε, παρόλο που δεν είχε κάποιο παθολογικό πρόβλημα ή κάποια αρρώστεια, ήταν γερό σκαρί. Έφυγε ξαφνικά από βαρύ εγκεφαλικό μέσα στον ύπνο της, ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκε μας είπαν οι γιατροί. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη, δεν θέλω να το δεχτώ ίσως και δεν με καλύπτει καμμιά θεωρία περί ηλικίας, πονάω................... Η απώλεια είναι απώλεια τελικά,στο μόνο που ελπίζω και εύχομαι είναι στην πάροδο του χρόνου, βοηθάει άραγε, συγχωρεί, δεν ξέρω θα δείξει. Για αυτό που λυπάμαι σίγουρα είναι που δεν θα την έχω δίπλα μου πλέον σε αυτά που έρχονται,να τα περνάμε μαζί, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε και να μου λέει συνέχεια το πόσο πιστεύει σε εμένα.Αντίο γιαγιάκα μου να είσαι καλά όπου και αν είσαι. Υπομονή ΝΚ, πιστεύω ότι με την ευχή της μαμάς σου από κει ψηλά και με όλα αυτά που ζήσατε και μοιραστήκατε πρέπει να συνεχίσεις, το μόνο που σίγουρα θέλει από εσένα είναι να είσαι χαρούμενος και δυνατός!!!Κάνε φυλακτό ότι σου χάρισε,ότι σε συμβούλεψε, ότι την έκανε χαρούμενη και συνέχισε μην παραιτηθείς....